شيعيان كه خبر ورود حضرت مسلم را شنيدند دسته دسته جهت خير مقدم و اظهار اطاعت و فرمانبرداري از او به ديدش مي رفتند و مسلم نيز از آن همه استقبال و توجه مردم خوشحال و خرسند مي شد، و در همان اجتماع مردم كه به ديدنش مي آمدند نامه ي حضرت سيد الشهداء عليه السلام را برايشان مي خواند و آن ها نيز از خوشحالي


گريه مي كردند.

عباس بن ابي شبيب شاكري، پس از استماع نامه ي حضرت امام عليه السلام بلند شد و گفت: من از دل اين مردم خبر ندارم و از آن چيزي به شما نمي گويم و شما را با سخنان آنها فريب نمي دهم (مواظب باش فريب آنها را نخوري) و من تنها از آنچه خودم به آن عقيده دارم و تصميم بر آن گرفته ام به شما قول مي دهم: به خدا سوگند من شخصا گوش به فرمان شما هستم و پيوسته با دشمن شما مي جنگم و براي رضاي خدا تا به لقاء الله نپيوسته ام دست از حمايت شما برنخواهم داشت.

حبيب بن مظاهر بن عابس گفت: با كلام مختصر و مفيد خود، حق سخن را ادا كردي و من نيز به خدايي كه شريك ندارد همواره مانند تو خواهم بود (و انا والله الذي لا اله الا هو علي مثل ما انت عليه).

سعيد بن عبدالله حنفي نيز سخن همانند آنها گفت. [1] .

و خلاصه شيعيان پيوسته مي آمدند و با حضرت مسلم بيعت مي كردند و پيمان وفاداري مي بستند، به اندازه اي كه هجده هزار نفر از بيعت كنندگان دفتر حضرت مسلم را امضا كرده بودند [2] .

و بنا بر قولي بيست و پنج هزار نفر [3] و در حديث شعبي تا چهل هزار نفر ذكر كرده اند [4] .

پس از انجام تشريفات بيعت،جناب مسلم و عابس بن ابي شبيب شاكري نامه اي براي سيد الشهداء نوشتند و جريان اجتماع مردم كوفه و اعلان آمادگي آن ها را جهت اطاعت و انتظار تشريف فرمائي امام را براي حضرت خبر دادند و افزودند: پيشاهنگ و پيشرو شما، به بستگان خود دروغ نمي گويد (الرائد لا يكذب أهله). مردم كوفه بالغ بر هيجده هزار نفر با من بيعت كرده اند، بنابراين به مجرد اينكه نامه من به دست شما رسيد به اين سوي حركت كن (فعجل الاقبال حين يأتيك كتابي) [5] .

وقتي كه حضرت مسلم نامه را براي حضرت امام حسين (ع) نوشت بيست و


هفت شب قبل از شهادت خودش بود [6] .

نامه ي مردم كوفه را نيز به آن ضم نمود كه در آن نوشته بودند: اي فرزند پيغمبر خدا، خواهشمنديم هر چه زودتر به سوي ما تشريف بياوري كه در كوفه صد هزار شمشير به دست، آماده در خدمت شمايند، هيچ درنگ نفرمائيد [7] .

گردهمائي مردم كوفه براي حضرت مسلم بر عده اي از هواداران بني اميه مانند عمر بن سعد بن ابي وقاص، و عبدالله بن مسلم بن ربيعه ي حضرمي، و عمارة بن عقبة بن ابي معيط ناگوار آمد و به همين مناسبت نامه اي براي يزيد نوشتند و او را از ورود مسلم بن عقيل و توجه اهل كوفه به او خبر دادند و اضافه كردند كه نعمان بن بشير، توان مقاومت در برابر مسلم را ندارد [8] .

يزيد با دوست خود «سرجون» كه كاتب و همدم وي بود در اين مورد مشورت كرد [9] .

سرجون گفت: ابن زياد را به جاي نعمان منصوب كن (عليك بعبيدالله بن زياد).

يزيد گفت: عبيدالله فائده اي ندارد!!

سرجون گفت: اگر معاويه زنده مي بود و به تو مي گفت عبيدالله را به جاي او منصوب كن آيا از او مي پذيرفتي؟!

يزيد گفت: بله.

سرجون نامه اي را از جيب خود بيرون آورد و گفت: اين فرمان معاويه است كه آن را با مهر خود ممهور نموده است (هذا عهد معاوية اليه بخاتمه). و من چون مي دانستم كه او را دوست نمي داري لذا تو را از آن باخبر نكردم، ولي هم اكنون كه زمينه


مساعد است همين فرمان را براي او تنفيذ كن و نعمان بن بشير را عزل فرما.

يزيد در نامه اي به عبيدالله بن زياد نوشت: اما بعد، هر ممدوحي روزي مبغوض و مسبوب، و هر مسبوبي روزي مورد ستايش قرار خواهد گرفت، و هم اكنون تا حدي كه از خود لياقت نشان دهي بالا برده مي شوي، چنانكه خليفه ي اول گفت: بلند قدر و بلند مرتبه شدي تا آنجا كه از ابر هم بالاتر.

جاي بلندي جز مكان مرتفع خورشيد نشيمنگاه تو نيست [10] .

و در پايان دستور داد بي درنگ به سوي كوفه حركت كند و از مسلم بخواهد كه يا بيعت كند وگرنه او را بكشد و يا با خواري او را تبعيد نمايد [11] .

ابن زياد بي درنگ با مسلم بن عمرو باهلي، و منذر بن جارود، و شريك حارثي، و عبدالله بن حارث بن نوفل با پانصد نفر ديگر كه همه را از بصره برگزيده بود، به سوي كوفه روانه شد، و شب و روز با شتاب و عجله مي رفت تا زودتر از حسين بن علي عليه السلام به شهر كوفه برسد، و حتي اگر بعض از همراهيانش خسته و درمانده مي شدند و از راه رفتن مي افتادند به آنها توجه نمي كرد و آنها را مي گذاشت و به راه خود ادامه مي داد، مثلا شريك بن اعور در بين راه درمانده شد ديگر نتوانست حركت كند. او را گذاشت و به راه خود ادامه داد. و همچنين عبدالله بن حارث بين راه درمانده شد و به زمين افتاد، توقع داشت كه عبيدالله به خاطر آن ها اندكي توقف كند تا خستگي رفع كنند باز اعتنا نكرد و همچنان با عجله و شتاب به سفر خود ادامه مي داد تا حسين بن علي عليه السلام زودتر از او به كوفه نرسد!!

وقتي كه به قادسيه رسيد دوستش «مهران» نيز درمانده شد و نتوانست بحركت خود ادامه دهد، ابن زياد به او گفت: اگر بتواني طاقت بياوري و تا قصر دارالاماره برسي صد هزار دينار به تو جايزه خواهم داد.

مهران گفت: به خدا سوگند نمي توانم! ابن زياد، دوست صميمي خود، مهران را همانجا گذاشت و لباسهائي از پارچه يماني پوشيد و عمامه ي مشكي بر سر نهاد و بدون دوستش راه سرازيري كوفه را پيش گرفت، به هر كدام از نگهبانان و پاسبانان


مي رسيد چنين مي پنداشتند كه او حسين بن علي (ع) است و لذا به او تهنيت و خير مقدم مي گفتند ولي او براي اينكه شناخته نشود به هيچ كدام جواب نمي داد تا اينكه از طرف نجف وارد شهر كوفه شد [12] .

وقتي كه وارد كوفه شد مردم از او يكپارچه استقبال كردند و يك صدا فرياد مي زدند و مي گفتند: مرحبا به فرزند رسول خدا. ابن زياد از اينكه مردم نام فرزند رسول خدا را مي بردند و به او خوش آمد مي گفتند به سختي ناراحت مي شد ولي بعنوان مصلحت چيزي نمي گفت تا اينكه به قصر دارالاماره رسيد، خواست وارد شود نعمان بگمان اينكه وي حسين بن علي است درب قصر را به رويش باز نكرد و از بالاي قصر به او نگاه كرد و گفت: اي پسر رسول خدا! من امانتي را كه به دستم سپرده شد هرگز به تو تحويل نخواهم داد!

ابن زياد به او گفت [13] : درب را باز كن كه شب گذشت! وقتي كه لب به سخن باز


كرد، يك نفر او را شناخت و به مردم گفت: بخداي كعبه سوگند كه اين پسر مرجانه است نه حسين بن علي عليه السلام. وقتي كه فهميدند او ابن زياد است شروع كردن به سنگباران كردن او، وي خود را به دورن قصر پنهان كرد و بعد از آن مردم به منازل خود رفتند، فرداي آن روز ابن زياد مردم را در مسجد جامع بزرگ كوفه دعوت كرد و در ضمن سخنراني خود، هم مردم را تهديد كرد و هم تطميع نمود و گفت: هر فردي از مسئولين اگر يكي از طرفداران علي عليه السلام نزد او باشد و به ما خبر ندهد، او را بر بالاي در خانه ي خودش حلق آويز و حقوقش را قطع خواهد كرد [14] .