حركت حضرت امام عليه السلام بر زنهاي بني عبدالمطلب گران و ناگوار آمد، لذا با چشم گريان و با ضجه و ناله دور امام را گرفتند، و درخواست انصراف امام را داشتند، حضرت امام عليه السلام گامي در ميان آنها نهاد و ضمن دعوت به سكوت و آرامش، به آنها فرمود:

شما را به خدا سوگند صدايتان را به ضجه و ناله بلند نكنيد، اين كار بر خلاف رضاي خدا و پيغمبر است.

زنها در پاسخ امام گفتند: چگونه مي توانيم جلو گريه و صداي خود را بگيريم، امروز براي ما مثل آن روزي است كه پيغمبر (ص) و علي و فاطمه و حسن و زينب و ام كلثوم از دنيا رفتند، جان ما فداي تو باد. اي دوست همه ي نياكان! ترا به خدا سوگند از اين سفر مرگبار بپرهيز، و يكي از عمه هايش گفت: من شنيدم هاتفي از غيب مي گفت:



و ان قتيل الطف من آل هاشم

اذل رقابا من قريش فذلت [1] .


امام عليه السلام او را دستور شكيبائي داد و فرمود: اين امر، از مقدرات الهي است و حتما بايد انجام شود.