با رسيدن سفير به كوفه، فعاليت انقلابي، با جديت بيشتري شروع گشت و سطح تحرك، تحت نظارت وي ارتقاء يافت، تا جايي كه متمردين كوفه در بيشترين تجمع خود ظاهر گشتند(فصل اول...).

و تجليات ديگري از گسترش اين فعاليت ها را در فصل سوم خواهيم خواند. رهبري سفير حسيني در مراحل اوليه جنبش بر آن قرار گرفته بود تا جانب هوشياري و احتياط را از دست ندهد و دشمن را برنگزيند و برخورداري ناخواسته و قبل از موعد، با وي پيش نيايد؛زيرا وظيفه اصلي سفير در اين شهر صرفا آمادگي و بسيج مردم بود تا زمينه هاي قيام و درگيري بخوبي فراهم شود و سفير تلاش وسيعي آغاز كرده بود تا مبادا از اين چهار چوب خارج گردد.

آمادگي و بسيج، نياز به وقت فراوان و آرامشي داشت كه مانورهاي هواداران حكومت، آن را به هم نزند.

مسلم اين سياست را به خوبي پيش مي برد و كمترين درگيري ميان شيعيان برگزيده و عموم اهل كوفه و والي آن روز كوفه - نعمان بن بشير - روي نمي دهد هر چند نعمان در سخنراني خود مردم كوفه را به اطاعت از امويان فرا مي خواند (فصل دوم).

اين سخنراني درپي درخواست اعمال فشار از طرف حزب هواداران امويان در كوفه صورت گرفته بود. اگر چه برخورد ملايم نعمان و مسالمت جويانه وي در اين سخنراني آنان را ناراحت ساخت؛زيرا آنان خواستار به كار بردن سياست سركوب نظامي بودند.