سپهر از كتاب كامل الزياره از عروة بن زبير بن عوام روايت كرده كه گفته است در آن وقت كه ابوذر غفاري را عثمان از مدينه دستور به نفي بلد نمود و او را به زمين ربذه فرستاد به او گفتند مژده باد تو را كه در راه رضاي كردگار گرفتاري و دچار شدن تو به اين چنين رنج و تعب اندك است ابوذر فرمود اين رنج و تعب اگر چه صعب و دشوار است من آنرا بر خود هموار نموده و سهل ميشمارم و ليكن شما را چه خواهد شد آنگاه كه حسين بن علي (ع) را بكشند و او را ذبح نمايند قسم به خدا كه بعد از شهادت امام و خليفه به حق اميرالمؤمنين علي ع قتلي شنيع تر از آن وقوع نيافته اما خداي منتقم شمشير خود را كشيده دارد و هرگز در غلاف نگذارد تا از فرزندان حسين كسي را برانگيزاند كه انتقام او را از كشندگان وي بكشد، اگر شما مي دانستيد كه بر ساكنين بحار و قاطنين كوهستان ها و جبال و طبقات حيوان و اهل آسمان ها از شهادت آن مظلوم چه مي رسد بيقين چندان


مي گريستيد كه روح از بدن شما مفارقت كند و جان هاي شما از بدنهايتان وداع كند و آسماني نماند مگر اينكه وقتي روح حضرت حسين را از آنجا عبور دهند از آن صداي ناله و شيون برنخيزد و هفتاد هزار فرشته در مصيبت او بگريند و بر پاي بايستند و از مفاصل آن ها تا روز نشور و قيامت لرزه و ارتعاش بيرون شود و نماند هيچ ابري كه عبور كند و رعد و برقي كه برانگيزد مگر اينكه بر قاتلان حضرت سيدالشهداء حسين بن علي عليه السلام لعنت گفته و هيچ روزي نگذرد مگر اينكه روح حسين (ع) با رسول خدا ديدار كند.

پس بر ما كه محبين حضرت سيدالشهداء و دوستداران و اخلاص پيشه گان به آن جنابيم واجب است كه در ايام سوگواري او عزاداري نموده و بر آن مصائبي كه به حضرتش وارد آمده جزع و فزع و بيقراري و گريه و زاري نمائيم.