حادثه جانگداز كربلا بعد از وقوع بلافاصله در عراق و حجاز و شام انتشار يافته مخصوصا در مدينه طيبه زودتر از همه جا حدوث خود را بروز داد. از جمله


خبري است كه اغلب ارباب مقاتل و ديگران نوشته اند و در كتاب كامل الزياره هم اين خبر مسطور است و سند آن به حضرت ابي عبدالله جعفر بن محمد عليه السلام مي رسد كه فرمود خانواده ما در مدينه شنيدند كه هاتفي مي گفت [1] .

اليوم نزل البلاء علي هذه الامة فلا ترون فرحا حتي يقوم قائمكم فيشفي صدوركم و يقتل عدوكم و ينال بالوتر او تارا.

يعني امروز روزيست كه نازل شد به بلا بر اين امت پس مي بينيد شما خوشنودي و شادماني تا اينكه قيام كند قائم شما و شفا بدهد سينه هاي شما را و بكشد دشمنانتان را و نائل شود به خونخواهي و خون هر يك از شهدا را بخواهد. مردم مدينه وقتي كه اين ندا را شنيدند به خود گفتند به يقين حادثه اي رخ داده و ما از آن خبر نداريم، وقتي كه خبر قتل حضرت سيدالشهداء (ع) به مدينه افشا شد مردم روز مذكور ندا را به حساب آوردند مطابق بود با روز شهادت حضرت سيدالشهدا عليه السلام - راوي خبر گويد: وقتي كه حضرت صادق آل محمد عليه السلام اين سخن را ختم فرمود، من عرض كردم فدايت شوم تا كي جان ما و شما در رنج و زحمت از اين الم و محنت خواهد بود حضرت فرمود: حتي مات ستون فرخا اخواب و يدخل وقت السبعين اقبلت الايات تتري كانها نظام فمن ادرك ذلك قرت عينه

اربيل صاحب كشف الغمه را در اين مورد اشعاري است كه در قسمت مقتل و مصرع در كتاب خود گفته و آن اشعار چنين است:



الا ايها العادون ان امامكم

مقام سئوال والرسول سئول



و موقف حكم و الخصوم محمد

و فاطمة الزهراء و هي ثكول



و ان عليا في الخصام مؤيد

له الحق فيما يدعي و يقول



فما تردون الجواب عليهم

و ليس الي ترك الجواب سبيل



و قد سئوتموهم في بينهم بقتلهم

و وزر الذي احد ثتموه ثقيل



و لا يرتجي في ذلك اليوم شافع

سوي خصمكم و الشرح فيه يطول



و من كان في الحشر الرسول خصيمه

فانله نار الجحيم مقيل (الخ)