يزيد را سخنان شيوا و گفتار عالي و غراي آن مظلومه مطبوع خاطر نيامده و از كلمات دندان شكن و فصاحت انگيز و مخاصمه آن بانوي ستمديده و عقيله داغديده و دلسوخته خواست عذري بتراشد و جوابي داده باشد و چاره و علاجي براي رسوائي خود بنمايد. گفت:



يا صيحة تحمد من صوائح

ما اهون الموت علي النوائح



يعني اين گونه صيحه و خروش از زنان صيحه گر است و چقدر آسان است مرگ بر زنان نوحه گر منظورش اين بوده كه از زنان مصيبت زده صدور اينگونه سخنان از راه دلسوزي آنان است.

آنگاه يزيد درباره اهل بيت و معامله خود با آنان مشورت كرده و هر يك از سران مجلس سخني گفتند و بعضي مقتل ايشان رأي دادند، نعمان بن بشير گفت اي يزيد ببين رسول درباره آن ها چه مي كرد تو هم نسبت به ايشان چنان كن [1] .