عبدالله الاكبر است كه مرحوم لسان الملك سپهر مي نويسد [1] : كنيه او ابومحمد بوده و در زيارت ناحيه از او نامي برده نشده، او نخستين شهيدي است از اولاد اميرالمؤمنين (ع) كه شهادت يافته و به اجازه برادر پيش از همه به ميدان رفته و در آن وقت نوزه سال داشته و اين رجز را خوانده.



انا بن ذي النجدة و الافضال

ذاك علي الخير ذو الفعال



سيف رسول الله ذو النكال

في كل قوم ظاهر الاحوال



اين شاهزاده نيز جنگي نمايان كرده در آخر به دست هاني بن ثبيت از اسب در افتاده.