در كتاب فصول المهمه [1] از كتاب مناقب كمال الدين بن طلحه مي نويسد: وقتي كه حسين عليه السلام روانه به جانب عراق شد و امير عراق عبيدالله پسر زياد شنيد سپاهي را از براي مقاتله و كارزار با او فرستاد كه در حدود بيست هزار پياده و سواره بودند و آن حضرت را با كثرت عده و عددي كه داشتند محاصره نموده از او خواستند كه به حكم پسر زياد و بيعت يزيد در آيد و اگر سر پيچيد و امتناع نمود كار منتهي ببريدن سرها و بيرون كردن روح از بدن ها شود امام عليه السلام در ابا و امتناع پيروي از جد و پدر خود نموده و تن به زير بار ذلت و اطاعت از ستمكاران حكومت جور نداده و غرور هاشمي او را اجازه نداد كه خود را دچار خواري و ذلت سازد لذا خود را مهياي جدال و قتال با گروه ضلال نموده در برابر هر گونه صدمه و آزاري از آن ها ثبات و پايداري بخرج داد تا شربت شهادت نوشيد و بيشتر اين اشخاص كه خود را براي جنگ و جدال با او حاضر نموده بودند از كساني


بشمار مي رفتند كه به او نامه نوشته و اظهار اطاعت كرده و خود را تابع و پيرو او و پدرش مي دانستند و دم از اسلام مي زدند و از او خواسته بودند كه به آن ها ورود كند تا اينكه با او بيعت نمايند و آنگاه كه بر ايشان ورود كرد با حضرتش اظهار مخالفت و دشمني كردند و ميل به دنيا نموده به قصد او برخاستند و او با برادران و اهل و ياران خود كه در حدود هفتاد و چند نفر بودند و قتال ايشان مهيا شده و آن ها تمامي كشتن و جان دادن را بر پيروي از يزيد و بيعت نمودن با او اختيار كردند.

سبط ابن جوزي در تذكرة الخواص خود مي نويسد: [2] آنچه از روايات شيعه كه اهل البيت اند و اهل البيت ادري بما في البيت است سپاهي كه دور حضرت حسين عليه السلام را احاطه كرده بودند در حدود سي هزار بود و بعضي تا صد هزار و بيشتر هم نوشته اند و خبر سي هزار از اخبار آل محمد است و صاحب مطالب السئول تعداد سپاه پسر سعد را بيست و دو هزار نوشته

پايان جلد اول كتاب و الي الله المرجع و المآب

بتاريخ سيم رجب المرجب 28 - 1372 اسفند 1331 - ابوالقاسم سحاب