مورخين تفصيل [1] ورود مسلم را بر طوعه بدين گونه مي نويسند: مسلم بعد از پراكندگي ياران بي وفا يكه و تنها مانده و چنانكه طبري مي نويسد و از جنگ بسيار جراحتي سخت برداشته و جمعي با او كشته شدند در تاريكي شب همي در كوچه ها راه طي مي كرد تا اينكه از اسب پياده شده گويا اسب را رها نمود خود از كوچه به كوچه ديگر بحالت سرگرداني قدم مي زد و در سر هر معبري ايستاده قدري مكث مي نمود باز [2] .


مقداري بيكطرف رفته برمي گشت تا اينكه به محله بني جبله (بجليه) از كنده به كوچه


بن بستي رسيد زني را در درب خانه ايستاده و منتظر ديدن اين زن طوعه و پيش از اين كنيز ام ولد از اشعث بن قيس و ليكن از شير زنان جهان بود و پس از آزادي بحباله نكاح اسيد حضرمي در آمده و از او پسري به نام بلال آورده و اينك در اين دل شب به انتظار پسرش در درب خانه ايستاده، جناب مسلم بر آن زن سلام داده و از او آب خواست طوعه آب آورده نوشيد و نشست طوعه بدرون خانه رفته برگشت باز مسلم را ديد كه متوقف است، گفت يا عبدالله مگر آب نياشاميدي، مسلم فرمود بلي، طوعه گفت پس برو بجانب خانه و منزل خودت و اينجا نمان مسلم به او جوابي نداد و ساكت ماند، طوعه باز حرف خود را تكرار كرد و مسلم به سكوت گذراند، سوم بار گفت سبحان الله اي مرد برخيز خدا تو را عفو كند به جانب منزل خود برو، صلاح نيست كه در جلو درب خانه من بنشيني من تو را حلال نمي كنم، مسلم برخاست و فرمود يا امة الله براي من در اين شهر خانه و منزل و اهل و عيالي نيست ولي آيا تو را سر و كاري با اجر و احسان هست شايد كه من بتوانم بعد از اين درباره تو تلافي كنم طوعه عرض كرد، مطلب چيست، مسلم فرمود من مسلم بن عقيلم كه مردم اين شهر مرا به دروغ خواسته و فريفتند و وادار به خروج و نهضت نمودند، طوعه عرض كرد، تو مسلمي، فرمود بلي - عرض كرد بفرمائيد، جناب مسلم به منزل طوعه ورود نموده طوعه براي او در خلوت منزلي مهيا كرد و هنوز قدري نيارميده غذائي براي او پيش آورد، مسلم چيزي ميل ننموده و بياد خدا گذرانده و در انديشه روز و فرداي خود به حالت خستگي بود كه در اين اثنا پسر طوعه (بلال) وارد شد قدري كه او گذشت ديد مادرش به خانه ديگر مكرر آمد و شد مي كند او را شك و ترديدي دست داده و احساس كرد كه بايد سري در اين كار باشد، به مادرش گفت اين آمد و شد مكرر تو مرا به شك و شبهه افكنده گويا كه ترا اشتغالي است طوعه گفت دست از دلم بردار و مرا به حال خود بگذار، پسر گفت مادر تو را به خدا مرا از گرفتاري خود خبر ده باز به او جواب داد، مادر بعقب كار خود برو و از من زياده از اين مپرس، بالاخره پس از اصرار زياد پسر طوعه پرده از روي كار برداشته و بعد از گرفتن عهد و پيمان از آن ناخلف پسر چگونگي را به او گفته و او را ببستر خود فرستاد پسر تمام آن شب را به انديشه و ناخوابي گذرانده كه صبحگاه هر چه زودتر رفته و اين خبر را به پسر زياد برساند و به طمع پاداش و يا ترس از پناه دادن به مسلم عبيدالله را


خبردار سازد جناب مسلم هم آن شب را به فكر فردا و انديشه آتيه و اين حوادث غير منتظره و بياد آينده و چگونگي رفتار اين مردم بيوفا با حضرت ابي عبدالله عليه السلام بوده و با خداي خود در آن حالت وحدت و قطع اميد از هر جا براز و نياز مي گذرانيد جناب مسلم بيشتر آن شب را به فكر اين بود با خبري كه به حضرت سيدالشهداء از بيعت و ياري كوفيان داده و اينك كه به يك مختصر مضاربه و محاربه تمامي آن مردم با وي بي وفائي نمودند و از دوره و كنار او به كلي پراكنده شدند آيا اين مردم با آن حضرت چه خواهند كرد و پايان كار امام با اينان به كجا خواهد رسيد؟ و چندان به فكر خود نبود زيرا كه خاتمه امر خود بر وي آشكار و عيان بود و بيم و تشويش نداشت چون كه ابواب سعادت بروي او باز و خود را با شاهد مقصود كه شهادت در راه انجام وظيفه بود هم آغوش مي ديد.

كتاب مسلم بن عقيل از محدث قمي معاصر خود نقل مي كند همين كه صبح طلوع كرد طوعه براي جناب مسلم آب وضو آورد و به او عرض كرد: اي مولاي من تو را نديدم كه امشب اندكي به خواب روي فرمود چرا به محض اينكه چشمان خود به هم نهادم عم گرامم اميرالمؤمنين علي عليه السلام را در خواب ديدم كه به من فرمود اي مسلم بشتاب بشتاب و خود را به ما برسان و من از اين خواب گمان مي كنم كه امروز روز آخر عمر من باشد [3] .