مجلسي در بحارالانوار از كتاب مناقب نقل مي كند كه: عبدالرحمن سلمي يكي از فرزندان حضرت را سوره حمد آموخت وقتي كه آن طفل حمد را نزد پدر خواند، حضرت هزار دينار و هزار حله بآموزگار عطا فرمود و دهان او را پر از


در گردانيد، آنگاه كسي به حضرتش عرض كرد كه اينقدر عطا براي چيست، حضرت فرمود در برابر تعليم او بهائي ندارد و اين شعر را انشاء فرمود:



اذا جادت الدنيا فجدبها

علي الناس طرا قبل ان تتفلت



فلا الجود يفنيها اذا هي اقبلت

و لا البخل يبقيها اذا ما تولت



يعني وقتي دنيا بتو روي آورد و درباره تو بخشش نمود تو نيز جود و بخشش كن نسبت بهمه كس پيش از آنكه تنگ دست شوي زيرا وقتي كه دنيا روي نمود جود و بخشش باعث تمام شدن آن نمي شود و آنگاه كه دنيا پشت كرد و ادبار روي داد ديگر بخل و امساك باعث ابقاي مال نخواهد شد.