از ولادت حسين بن علي (ع) كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفي كه پيامبر راستين اسلام (ص) درباره حسين (ع) ابراز ميداشت، به بزرگواري و مقام شامخ پيشواي سوم آگاه شدند.

سلمان فارسي ميگويد: ديدم كه رسول خدا (ص) حسين (ع) را بر زانوي خويش نهاده او را ميبوسيد وميفرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگواراني، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستي، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهاي خدايي كه نه نفرند و خاتم ايشان، قائم ايشان (امام زمان عج) ميباشد. [1] .

انس بن مالك روايت ميكند: وقتي از پيامبر پرسيدند كدام يك از اهل بيت خود را بيشتر دوست ميداري، فرمود: حسن و حسين را، [2] بارها رسول گرامي حسن (ع) و حسين (ع) را به سينه مي فشرد وآنان را مي بوييد و مي بوسيد. [3] .

ابوهريره كه از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت است، در عين حال اعتراف ميكند كه: رسول اكرم را ديدم كه حسن و حسين را بر شانه هاي خويش نشانده بود و به سوي ما مي آمد، وقتي به ما رسيد فرمود هر كس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته، و هر كه با آنان دشمني ورزد با من دشمني نموده است. [4] .

عاليترين، صميميترين و گوياترين رابطه معنوي و ملكوتي بين پيامبر و حسين را ميتوان در اين جمله رسول گرامي اسلام (ص) خواند كه فرمود: حسين از من و من از حسينم. [5] .