فاجعه ي كربلا، شيعيان را وحدت بخشيد و روح همكاري را ميان آنان به وجود آورد، پس از آنكه از كمبود هيجان و فداكاري در دفاع از عقيده ي خود، مبني بر شرعي بودن حق خلافت خاص اهل بيت، رنج مي بردند، آن احساس، دگرگون شد و قوي ترين نيروي فعّالي گشتند كه براي سرنگوني حكومت امويان شتافتند و همگي با شعار: «يا لثارت الحسين»، براي خونخواهي حسين، به پا خاستند.

يكي از نويسندگان مي گويد: «اين حادثه ي زشت و منكر، تا آخرين حدّ، تشيّع را صفا بخشيد و عاملي براي وحدت شيعيان و هيجان آنان براي ياري دادن به مذهبشان گرديد و سببي شد براي قيامهاي خروشانشان تا از قاتلان حسين، انتقام بگيرند». [1] .

«بروكلمان» نيز اين مطلب را با اين گفته اش مؤكد مي نمايد: «آن خونهايي كه زمين كربلا را سيراب نمود، روح تشيّع را در دل شيعيان، صفا بخشيد و به آنان اين احساس را داد كه بايد صفوف خود را متحد سازند».

كشتار كربلا، احساسات و غمها را در دل شيعيان، برانگيخت و آنان را به اين باور رساند كه پيش از هر چيز، به ضرورت اتحاد براي گرفتن انتقام شهادت امام بزرگوار بينديشند، كسي كه به خاطر عدالت و باز پس گرفتن حقوق ستمديدگان و رنج كشيدگان، به پاخاسته بود».