بعضي از مورخان معتقدند كه قاهره، آن سر شريف را در خود جاي داده است، اما در كيفيت انتقالش به آنجا، دو قول وجود دارد:

1- شعراني ذكر نموده كه حضرت زينب عليهاالسلام آن را به مصر منتقل نمود و در آنجا به خاك سپرد [1] كه اين گفته اي خلاف قاعده است و مورد اعتماد نمي باشد.

2- مقريزي بيان كرده كه در سال 548 هجري، در روز دهم جمادي الآخره از عسقلان به مصر، انتقال داده شد و سيف المملكه به همراه قاضي مؤتمن بن مسكين، آن را انتقال داده و استقبال عظيمي از آن به عمل آمده بود. [2] .

اينها بعضي از گفته هايي است كه در مورد به خاكسپاري آن سر عظيم بيان گرديده است. در بيشتر آن اماكن، مزاري بر پا شده كه مسلمين به زيارت آن مي روند و مورد عزّت و افتخار هر شهري است كه اين نسبت را صاحب گشته باشد.

به هر حال، حضرت حسين عليه السلام در احساسات مردم و دلهاي آنان جاي دارد كه قبر و يار آن حضرت در اعماق جانهاست؛ زيرا والاترين تصويري است كه مردم در همه ي دورانها و زمانها، مقدس شمرده اند.

از «ابوبكر آلوسي» در مورد سر حضرت حسين عليه السلام پرسيده شد، گفت:



لا تطلبوا راس الحسين

بشرق ارض او بغرب



و دعوا الجميع و عرجوا

نحوي فمشهده بقلبي [3] .




«سر حسين را در شرق زمين يا در غرب آن نجوييد».

«همه را رها كنيد و به سوي من آييد كه مرقدش در قلب من است».

و «حاج مهدي فلوجي» گفته است:



لا تطلبوا رأس الحسين فانه

لا في حمي ثاو و لا في واد



لكنما صفو الولاء يدلكم

في انه المقبور وسط فؤادي [4] .



«سر حضرت حسين عليه السلام را نه در جاي حمايت شده و نه در درّه اي مجوييد».

«لكن صفاي دوستي شما را رهنمون مي گردد كه وي در ميان قلبم دفن شده است».

حضرت امام حسين عليه السلام احساسات مردم را تسخير نمود و در دل آنان جاي گرفت، آنان شيفته ي دوستي و پاكي او گشته و به مصيبتها و گرفتاريهاي عظيمي كه بر آن حضرت جاري گرديد، داغدار شدند، مصيبت آن حضرت همچنان دلها را مي شكافت و جانها از عظمت آن به غم و اندوه، مي سوزند.

مردم به سوي هر مرقدي كه شرف انتساب مرقد سر امام عليه السلام، در آن باشد، براي زيارت مي شتابند. مرقد عظيم، در قاهره پر از زائراني است كه از آن بركت مي جويند و زيارتش را از برترين طاعات و قربتها نزد خداي تعالي مي دانند.