«ام البنين» بر فرزندان نيكوكارش، گريه و نوحه سرايي نمود، آنان كه همراه برادرشان حضرت حسين عليه السلام به شهادت رسيدند؛ زيرا اندوه، قلبش را شكافته بود، وي با سوزدل بر آنان مي گريست.

بعضي از مورخان مي گويند: وي به سوي بقيع خارج مي شد و با اندوه و درد بر آنان نوحه سرايي مي كرد، مردم در اطراف او جمع مي شدند و مرثيه هاي اندوهبار وي براي فرزندانش را مي شنيدند و مي گريستند. از جمله كساني كه براي اين منظور مي آمدند، «مروان بن حكم» بود كه با وجود قساوت قلب و شدت دشمني اش نسبت به اهل بيت عليهم السلام [1] متأثر مي شد.

«علّامه ي محقق مرحوم سيد عبدالرزاق مقرم» زنده بودن ام البنين را بعد از فاجعه ي كربلا رد كرده و نوشته است كه وي پيش از آن، وفات يافته بود، [2] در حالي كه ابوالفرج و ديگر كساني كه به اين مباحث اهتمام مي ورزيده اند، گفته اند كه وي زنده بوده است.