«رباب»، همسر حضرت حسين عليه السلام به شدت براي حضرت سوگوار شد و به اندوهي عميق گرفتار گرديد. آنچنان وفادار بود كه همانندش ديده نشده است؛ زيرا اشراف قريش او را خواستگاري نمودند، ولي وي خودداري نمود و گفت: من بعد از رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله پدر شوهري نمي گزينم، پس از آن حضرت، يك سال باقي ماند، در زير سقفي نرفت تا اينكه به اندوه، درگذشت [1] ، مورخان مي گويند: وي مرثيه ي اندوهباري در رثاي حضرت سرود و گفت:



ان الذي كان نوراً يستضاء به

بكربلاء قتيل غير مدفون



سبط النبي جزاك اللَّه صالحة

عنا و حبيت خير الموازين



قد كنت لي جبلا صعبا الوذ به

و كنت تصحبنا بالرحم والدين



من لليتامي و من للسائلين و من

يغني و يأوي اليه كل مسكين



واللَّه لا ابتغي صهراً بصهركم

حتي اغيب بين الرمل والطين [2] .




«آن كس كه نوري روشني بخش بود، در كربلا كشته شد و به خاك سپرده نگرديد».

«اي سبط پيامبر! خداوند از ما تو را جزاي نيك دهد و درو گراند از تو خسران را».

«تو كوه استواري بودي كه به آن پناه مي بردم، تو با ما به مهرباني و دينداري رفتار مي كردي».

«چه كسي براي يتيمان و سائلان باشد و چه كسي بي نياز مي كند و پناه مي دهد هر مسكيني را؟».

«به خدا! بعد از او دامادي نمي خواهم تا اينكه ميان شن و گل پنهان گردانيده شوم».

بعضي از مورخان مي گويند: وي، يكسال در كنار قبر شريف حضرت، اقامت نمود و سپس از آنجا دور شد، در حالي كه مي گفت:



الي الحول ثم السلام عليكما

و من يبك حولا كاملا فقد اعتذر



«تا يك سال و سپس سلام بر شما باد كه هر كس يك سال كامل گريه كند، معذور خواهد بود».

اين قول بعيد است؛ زيرا خانواده ي حسيني، پس از روز عاشورا همگي از كربلا حركت كردند و بنا به اجماع مورخان، هيچ كس در آنجا باقي نماند.

وفاداري همسران حضرت تا بدانجا بود كه جناب «عاتكه بنت زيد بن عمرو بن نفيل»همسر آن حضرت، بر او نوحه سرايي مي كرد و با سوزدل مي گفت:



واحسينا فلا نسيت حسينا

اقصدته اسنة الاعداء






غادروه بكربلاء صريعاً

لا سقي الغيث بعده كربلاء [3] .



«آه اي حسين! حسين را فراموش نكنم، آنكه نيزه هاي دشمنان او را زدند».

«او را در كربلا بر روي زمين رها كردند، پس از او باران بر كربلا نبارد».