بانوي خاندان ابوطالب، بر انقراض خاندانش گريه و نوحه سرايي را ادامه


داد [1] و اشكش هيچگاه نمي خشكيد و از گريستن، آرام نمي شد، هر گاه برادر زاده اش، حضرت زين العابدين عليه السلام را مي ديد، غم و اندوهش فزوني مي يافت [2] در حالي كه مصيبتها قلبش را شكافته به صورت كالبدي خشك شده بود كه پس از آن فاجعه، جز دو سال زنده نماند تا اينكه روحش به ملأ اعلي پيوست.