از انتقاد كنندگان بني اميّه، «عبداللَّه بن زبير» بود كه آنان را به خاطر كشتن امام حسين عليه السلام مورد انتقاد قرارداد و در مكّه خطبه اي ايراد كرد و گفت:«بدان اهل كوفه حسين را دعوت نمودند تا بر آنان ولايت داشته باشد و امورشان را به راستي آورد و نشانه هاي اسلام را بازگرداند، ولي هنگامي كه به نزد آنان رفت، بر او شوريدند و او را كشتند و به او گفتند: بايد دست در دست فاجر ملعون، ابن زياد گذاري كه در مورد تو تصميم خود را بگيرد، او مرگي بزرگوارانه را بر زندگي


پست ترجيح داد. خداوند، حسين را رحمت كند و قاتلش را رسوا نمايد و هر كس را كه بدان كار راضي باشد و به آن فرمان داده، لعنت نمايد». [1] .

فرزند زبير، به طور ساختگي بر كشته شدن امام، اطهار اندوه نمود تا خود را به عامّه ي مسلمين نزديك سازد؛ زيرا وي در دل خويش شادمان بود كه از بزرگترين مخالفانش آسوده شده است و اگر به آنچه گفت، ايمان داشت، قاتلان حسين را پناه نمي داد، زيرا كساني كه از دست مختار، سلامت يافته بودند همچون «شبث بن ربعي» و ديگران به سوي او رفته و به وي پيوسته بودند، او آنان را خوشامد گفته و آنها را براي جنگ با مختار، اعزام كرد.