دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله از آن ستمگر خواستند تا براي آنان خانه اي در نظر گيرد تا در آن، ماتمي براي سيدالشهداء عليه السلام بر پا نمايند، زيرا اندوه، دلهايشان را شكافته بود و نمي توانستند غم و اندوه عظيم و داغ دلهايشان را از ترس ماموران ستمگر، ابراز نمايند، همانها كه تلاش كرده بودند تا آنان را از گريه كردن و نوحه سرايي بر اباعبداللَّه عليه السلام بازدارند؛ زيرا از امام زين العابدين عليه السلام روايت شده است كه فرمود: «هرگاه چشم كسي از ما اشكبار مي شد، با نيزه بر سر او مي كوبيدند».

يزيد، اين درخواست را پذيرفت و خانه اي را براي آنان خالي كرد، آنگاه، هيچ زن هاشمي يا قريشي باقي نماند مگر اينكه در سوگ حسين عليه السلام جامه ي سياه بر تن كرده و دختران رسالت، هفت روز به نوحه سرايي پرداخته و با سوزدل بر سيدالشهداء عليه السلام سوگواري كردند [1] و بر ستارگان درخشان خاندان عبدالمطلب، نوحه سرودند كه زمين از داغ اشكهايشان به سوز آمد.