پليد ناپاك، عمر بن سعد، به شدت از اقدام به آن جنايت زشت، پشيمان شد؛ زيرا يكي از نزديكانش، هنگام بازگشت وي از كربلا، حال وي را پرسيد و او گفت: «هيچ بشري به سوي خانواده اش برنگشته است با چيزي بدتر از آنچه من با آن برگشته ام. فاجر ستمكار، ابن زياد را فرمان بردم و خداوند حاكم عادل را معصيت نمودم، خويشاوندي شريف را قطع كردم و كار بزرگي را مرتكب گشته ام. [1] .

اما، پشيماني براي وي چه سودي دارد پس از آنكه خون عترت پاك را ريخت و رشته هاي خويشاوندي كساني را قطع كرد كه خداوند مودت آنان را فرمان داده است.