هنگامي كه امام از حجاز به عراق رفت، ابن عباس پريشان خاطر ماند و با غم و اندوه، دست به گريبان شده از خيانت اهل كوفه بر عموزاده اش بيمناك بود. در روز دهم محرم به خواب رفت و پريشان و مضطرب از خواب برخاست و فرياد برآورد: «به خدا! حسين كشته شد».

يارانش بر وي اعتراض كرده به او گفتند: «هرگز، اي پسر عباس!!».

وي در حالي كه اشكها بر چهره اش روان بود به آنان پاسخ داد كه من، رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را در خواب ديدم كه شيشه اي به همراه داشت و به من فرمود: آيا مي داني امّتم بعد از من چه كرده اند؟ فرزندم حسين عليه السلام را كشتند و اين خون او و خون ياران اوست كه آن را نزد خداي عزيز و جليل بالا مي برم.

دوستانش، روز و ساعتي را كه آن خواب در آن انجام شد، ثبت كردند تا اينكه خبر كشته شدن امام در همان زماني كه آن خواب صورت گرفته بود، به آنان رسيد. [1] .