قبايل، به جداكردن سرهاي آن آزادگان كه به خاطر عدالت اجتماعي و براي آزاد ساختن انسان از ظلم و سركشي، به شهادت رسيده بودند، پرداختند.

اسلام، در همه ي جنگهايش، قطعه قطعه كردن را اعمال ننموده بلكه سپاه اموي اين امر را مباح دانست؛ زيرا معاويه آن را سنّت نهاد و مباح شمرد؛ چون دستور داد تا سر شهيد بزرگ، «عمرو بن حمق خزاعي» را در مناطق بگردانند، فرزند مرجانه نيز به وي اقتدا نمود و سر «مسلم و هاني» را براي يزيد فرستاد و پس از آن به ابن سعد دستور داد تا سرهاي شهداي واقعه ي كربلا را از تنها جدا كند تا آنها را براي يزيد بفرستد. آن گروه جنايتكار، به تقسيم سرها ميان خود پرداختند تا آنها را نزد فرزند مرجانه هديه برند. قبايل، سرها را به اين ترتيب، ميان خود قسمت نمودند:

1- «كنده»: سيزده سر را به دست آوردند كه رهبر آنان «قيس بن اشعث» بود.

2- «هوازن»: بيست سر را در اختيار گرفتند كه «شمر بن ذي الجوشن»، رئيس آنان بود.

3- «مذحج»: هفت سر.

4- «بني قيس»: نُه سر.

5- «بني تميم»: هفده سر.

6- «بني اسد»: شانزده سر. [1] .

7- بقيه ي افراد سپاه، هفت سر. [2] .


پيكر حضرت حسين عليه السلام و اجساد شهيدش كه سرها را از آنها جدا كرده بودند، بر دشت كربلا باقي ماند و سرها را بالاي نيزه ها قرار دادند تا مشعلي در راه حق و شرافت و ايمان، براي همه ي ملتهاي زمين باشند.