نوه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله و دخت اميرالمؤمنين عليه السلام حضرت زينب عليهاالسلام در كنار جسد برادر بزرگوارش- كه شمشيرها آن را پاره پاره نموده بودند- ايستاد و نگاهي طولاني به آن انداخت، آنگاه، نگاهش را به سوي آسمان بالا برد و با سوزدل، دعا كرد و گفت: «خداوندا! اين قرباني را بپذير». [1] .

انسانيّت، در برابر اين ايمان كه راز جاودانگي فداكاري حسين است، سر تعظيم و خضوع فرود مي آورد.

قهرمان كربلا، بار آن محنت سخت را تحمل كرد و جام آن مصيبتها را جرعه جرعه نوشيد و پاداش را نزد خداوند منظور داشت، در حالي كه باخشوع در برابر خداوند درخواست مي كند كه آن قرباني را بپذيرد، كدام شكيبايي مي تواند با اين صبر، همانند باشد؟


قدرت شخصيّت در نوه ي پيامبر، متجلي شد و معاني وراثت نبوي در موضعگيريهاي جاويدانش آشكار گرديد كه با آنها هدفهاي امام را محافظت نمود و واقعيت فداكاري اش را آشكار ساخت و راه را براي بيان اسرار شهادتش، روشن نمود.