زشتكاري آن جفاكاران، گسترش يافت و براي خداوند حرمتي را ناشكسته و گناهي را انجام نشده، نگذاشتند؛ زيرا ابن سعد بر آن شد تا دستورهاي سرورش، فرزند مرجانه را اجرا نمايد، پس فرياد كشيد: «چه كسي براي حسين


داوطلب مي شود تا اسبان، سينه و پشت او را پايمال كنند؟!!». [1] .

«واقدي» گفته است: «شمر، پيش رفت و آن بدن مقدس را با اسب خود لگدمال كرد [2] ده نفر از فرزندان زنان بدكاره، به دنبال او به راه افتادند كه عبارتند از: اسحاق بن يحيي حضرمي، هاني بن ثبيت حضرمي، اولم بن ناعم، اسد بن مالك، حكيم بن طفيل طائي، اخنس بن مرشد، عمرو بن صبيح مذحجي، رجاء بن منقذ عبدي، صالح بن وهب يزني و سالم بن خيثمه جعفي [3] ، آنان ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را زير سمهاي اسبان خويش گرفته، چندين بار رفتند و باز آمدند تا اينكه آن بدن با عظمت را به زمين چسباندند، [4] جنايتكار پليد، اسد بن مالك، در برابر ابن سعد،افتخار مي كرد و مي گفت:



نحن رضضنا الصدر بعد الظهر

بكل يعسوب شديد الأسرة [5] .



«ما سينه را بعد از پشت، بااسبان قوي هيكل و محكم، خرد نموديم».

اين تكه تكه كردن زشت در برابر ابن سعد وديگر نيروهاي آن سپاه انجام شد [6] ، به نظر من، اين عمل در مورد هيچيك از اهل بيت امام و يارانش صورت نگرفت. مؤيد آن، اوامري است كه از سوي ابن زياد براي ابن سعد صادر شد كه شامل تكه تكه كردن جسد امام حسين عليه السلام مي شد نه ديگران را.

به هر حال، آنان با اين عمل زشت، كينه توزي فراوانشان نسبت به امام


و دور بودنشان از همه ي عواطف انساني را اعلام نمودند.

آنان بدن امامي را لگدمال كردند كه در كنار پيامبر صلي اللَّه عليه و آله تربيت شده و گوشت وي از گوشت علي و فاطمه روييده و پيامبر درباره ي او فرموده بود:

«حسين از من است و من از حسينم، خداوند دوست بدارد هر كس را كه حسين را دوست مي دارد».

آنان، بدني را لگدمال كردند كه در برابر تجاوزگران و ستمكاران قيام كرد و مي خواست ستم را نابود سازد و عدالت را آن گونه كه خداوند دستور داده است، در زمين آشكار كند.