فرومايگان اهل كوفه و بردگان فرزند مرجانه، به غارت نمودن آزاد زنان نبوت و بزرگ بانوان رسالت، روي آوردند و هر آنچه از زر و زيور بر آنان بود، غارت نمودند. فرومايه اي از فرومايگان با پستي و وحشيگري به سوي حضرت «ام كلثوم عليهاالسلام» رفت و گوشواره اش را از او ربود. [1] فرومايه ي پليدي، سوي حضرت فاطمه دختر امام حسين عليه السلام شتافت و خلخال او را در حالي كه به شدت مي گريست، از پايش بيرون آورد، دختر حضرت حسين عليه السلام از او در شگفت شده به وي گفت: «چرا گريه مي كني؟!».

- «چگونه نگريم در حالي كه دختر رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را غارت مي كنم».

هنگامي كه همدردي او را ديد به وي فرمود: «مرا رها كن».

آن فرومايه، پستي خود را نشان داد و گفت: «مي ترسم كسي غير از من


آن را بربايد» [2] .

آنان به غارت خيمگاه شتافتند، شمر، بر اثاثيه ي حضرت حسين عليه السلام حمله برد تا آنها را غارت كند كه مقداري طلا يافت و آن را ربود و مقداري از آن را به دخترش داد تا آن براي خود زيوري بسازد. هنگامي آن را نزد زرگر برد، او همين كه آن را وارد آتش كرد، دود شد و به هوا رفت. [3] .

همچنين، زني از خاندان بكر بن وائل، غارت، تاراج و پريشان ساختن دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را كه مشاهده كرد، با پريشان حالي به راه افتاد و خاندان خود را براي رها ساختن يادگارهاي نبوت از دست آن جفاكاران، تشويق نموده گفت: «اي خاندان بكر بن وائل! آيا دختران رسول خدا غارت شوند! جز براي خدا حكمي نيست، بايد براي رسول خدا انتقام گرفت.

همسرش به سوي وي شتافت و او را به خيمه ي خود بازگرداند. [4] .

آن سپاه، از هر سرشت انساني جدا شد و از هر دلسوزي و رحمتي، تهي گشت؛ زيرا افراد آن، دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را با تَه چوبهاي نيزه هايشان مي زدند و آنان از ترس، به يكديگر پناه مي بردند، فاطمه دختر امام حسين عليه السلام، از شدت ضربه ها، بيهوش برزمين افتاد، هنگامي كه به خود آمد، عمه اش حضرت ام كلثوم را ديد كه در كنار وي مي گريست. [5] .

فاجعه ي خاندان رسالت، سنگ را به گريه مي اندازد و عواطف صخره ها را برمي انگيزد.