اسب حضرت حسين عليه السلام پيشانيش را به خون امام شهيد آغشته كرد و پريشان به سوي خيمه ي حضرت دويد تا خانواده اش را از قتل آن حضرت، آگاه كند. هنگامي كه زنان به او نگريستند، از كشته شدن آن حضرت آگاه شدند، [1] در زيارت ناحيه آمده است: «هنگامي كه زنان، اسب را خوار گشته و زين را بر آن سرنگون ديدند، از سراپرده ها با موهاي پريشان و بر صورت خود زنان با


صورتهاي هويدا، خارج شدند و شيون مي كردند، پس از عزت، ذليل گشته بودند و به سوي قتلگاه حسين شتافتند».

بزرگ بانوي وحي، فرياد كشيد: «وا محمدا! واي پدرجان! واي علي جان! واي جعفر!واي حمز! اين حسين است در بيابان، در كربلا به روي زمين افتاده، كاش آسمان بر زمين فرود مي آمد و كاش كوهها بر دشتها كوبيده مي شدند». [2] .

سپاهيان سراسيمه شدند و دوست داشتند كه زمين در زير پايشان فرورود، اشك آن جفاكاران از شدت مصيبت دختران رسالت، جاري گشت.