امام عليه السلام با آن حالتي كه داشت، سخناني خطاب به دشمنانش ايراد فرمود و در آن خطابه، آنان را از فريب و فتنه ي دنيا، بر حذر داشت. مورخان مي گويند:آن حضرت جز زمان كوتاهي پس از آن نماند كه به شهادت رسيد. آن خطابه چنين بوده است:

«اي بندگان خدا! خدا را پروا كنيد و از دنيا برحذر باشيد كه دنيا اگر براي كسي باقي مي ماند و كسي بر آن دوام مي آورد، پيامبران به ماندن شايسته تر و به رضايت، بايسته تر و به قضا، خرسندتر بودند، ولي اينكه خداوند، دنيا را براي آزمودن آفريد و اهل آن را براي فنا خلق كرد، پس جديد، آن، از بين رونده و نعمتهاي آن؛ نابود شونده و شادي آن، تيره و تار گردنده است، منزل به قناعت و سراي به عاريه باشد، پس توشه برگيريد كه بهترين توشه تقوا باشد و از خداوند پروا كنيد شايد رستگار گرديد». [1] .