امام آزادمنش، در ميان اردوگاه دشمنان قرار گرفت و با آنان، به شدت درگير سخت ترين نبرد شد، در حالي كه آنان به خيمگاه وي حمله برده بودند تا زنان و كودكان را غارت كنند، پس بر آنان فرياد زد:

«اي پيروان خاندان ابوسفيان! اگر شما را ديني نباشد و از آخرت نمي ترسيد، در زندگيتان آزاده باشيد، به اصل و نسبتان برگرديد، اگر عرب هستيد همان گونه كه ادعا مي كنيد...». [1] .

امام، با اين سخنان، آنان را از محدوده ي اسلامي دور ساخت و به خاندان


ابوسفيان، دشمن شماره ي يك اسلام نسبت داد كه پس از او، فرزندانش، رهبري نيروهاي ستمگر را رهبري كردند، فاجعه ي كربلا هم، چيزي جز ادامه ي كينه ها و دشمنيهاي آنان نسبت به پيامبر اسلام صلي اللَّه عليه و آله نبوده است...

امام، آنان را به پيروي از سنّتهاي عربي دعوت كرد كه در روزگار جاهليت برقرار بوده، از تعرض ننمودن به زنان و كودكان و هر نوع اذيت و آزاري. آنگاه، فرومايه ي پليد، شمر بن ذي الجوشن به سخن آمد و به امام گفت: «چه مي گويي اي فرزند فاطمه؟!».

آن پليد، گمان مي كرد كه امام را با نسبت دادن آن حضرت به مادرش- سيدة النساء- مورد بي حرمتي قرار داده است و نمي دانست كه او را به معدن پاكي و نبوت نسبت داده، حضرت حسين عليه السلام را افتخار و شكوه همين بس كه سيده ي زنان جهانيان، مادرش باشد، آن گونه كه پيامبر صلي اللَّه عليه و آله فرموده است. [2] .

امام به وي فرمود: «من با شما مي جنگم، زنان را گناهي نيست، پس ستمگرانتان را مادام كه زنده هستم از تعرض به خانواده ام بازداريد».

شمر، اين مطلب را پذيرفت. آنگاه آن جنايتكاران، حضرت را در ميان گرفته آنچنان با شمشيرها بر او ضربه مي زدند و با نيزه ها او را مي كوبيدند كه از زخمهاي آن حضرت، خون جاري شد.