امامِ گرفتار، نگاهي با درد و حسرت بر اهل بيت و يارانش افكند و آنان را همچون گوسفندان قرباني شده، سر بريده بر شنهاي كربلا ديد كه آفتاب داغ، بر آنها مي تابيد و افراد خانواده اش را شنيد كه صدايشان به گريه بلند شده بود، لذا آن حضرت، ياري جستن آغاز كرد و يار و ياور مي طلبيد كه از حريم رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله دفاع كند، فرمود:

«آيا مدافعي نيست كه از حريم رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله دفاع كند؟ آيا يكتاپرستي نيست كه درباره ي ما از خدا بترسد؟ آيا فرياد رسي نيست كه در فرياد رسي به ما، خدا را اميدوار باشد؟». [1] .

اين استغاثه، به آن دلهايي كه زنگار باطل بر آنها نشسته و غرق در گناه گشته بودند، راهي نيافت... وقتي حضرت زين العابدين عليه السلام، صداي پدر را شنيد، از بستر خود برخاست و از شدت بيماري، بر عصاي خود تكيه داد، حضرت حسين عليه السلام، او را مشاهده كرد و بر خواهرش، حضرت ام كلثوم فرياد زد: «او را نگهدار تا زمين از نسل آل محمد صلي اللَّه عليه و آله خالي نماند». حضرت به سويش شتافت و او را به بسترش باز گرداند. [2] .