«يحيي بن سليم مازني» به ميدان جنگ رفت، در حالي كه رجز مي خواند:



لأضربن القوم ضربا فيصلا

ضرباً شديداً في العداة معجلا



لا عاجزاً فيها و لا مولولا

و لا اخاف اليوم موتا مقبلا



لكنني كالليث احمي مشبلا

«اين قوم را ضرباتي جدا كننده خواهم زد، ضرباتي شديد كه به شتاب بر دشمنان وارد مي شوند».



«نه در آن ناتوان باشم و نه سستي كننده و نه امروز از مرگي در حال آمدن، مي ترسم».

«ولي همچون شير هستم كه از شيربچگانش، حمايت كند».

با اين رجز، شجاعت خود را اعلام نمود كه بر دشمنان خود ضرباتي دردناك فرود خواهد آورد و با شجاعت و پايمردي، با آنان خواهد جنگيد كه نه ناتوان باشد و نه سست و نه از مرگ ترسيده، بلكه چون شير بر آنان حمله خواهد برد تا عترت رسول خدا را حمايت كند. وي همچون لشكري بر آنان حمله برد


و با شدت و سختي نبرد كرد تا اينكه در پيشگاه حضرت اباعبداللَّه عليه السلام به شهادت رسيد. [1] .