«انيس بن معقل اصبحي» در پيشگاه اباعبداللَّه به ميدان جهاد، پاي نهاد در حالي كه رجز مي خواند:



انا انيس و انا ابن معقل

و في يميني نصل سيف مصقل



اضرب به في الحرب حتي ينجلي

اعلي به الهامات وسط القسطل



عن الحسين الماجد المفضل

ابن رسول اللَّه خير مرسل



«من انيس فرزند معقل هستم، در دست راست من، شمشيري پهن و صيقلي جاي دارد».


«در جنگ، با آن ضربه مي زنم تا آشكار گردد و با آن بر سر رزمندگان ميان گرد و غبار ميدان، مي كوبم».

«در دفاع از حسين با شكوه برتر، فرزند رسول خدا كه بهترين فرستادگان است».

اين رجز، نمايانگر احساسات ديني است كه بر او چيره شده بود؛ زيرا آنان را با خود، آشنا كرد و اعلام نمود كه در دفاع از فرزند رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله، با آنها مي جنگد و در اين راه، هيچگونه طمعي جز رضاي خداوند ندارد... اين قهرمان، به سختي نبرد كرد تا اينكه به شهادت رسيد. [1] .