«ضحاك بن عبداللَّه مشرفي» از ياران امام بود، ولي وقتي كه فراواني كشتگان از ياران حضرت حسين عليه السلام را ديد، تصميم به هزيمت و فرار گرفت. نزد حضرت حسين عليه السلام آمد و به آن حضرت گفت: «من همراه تو گشته بودم تا هرگاه تو جنگجويي داشته باشي، همراه تو كشته شوم، پس مرا اجازه ي رفتن بده؛ زيرا قادر نيستم از تو يا از خود دفاع كنم!!».

امام به وي اجازه ي رفتن داد، او پاي به فرار گذاشت. جمعي از ياران ابن سعد، راه او را گرفتند ولي رهايش كردند، او پاي به فرار گذاشت و شهادت در خدمت ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را به دست نياورد!!. [1] .