«عابس شاكري»، از خانداني اصيل در شرافت و بزرگواري بود، آن خاندان، به شجاعت و اخلاص براي حق، شناخته شده بودند كه حضرت امام علي عليه السلام درباره ي آنان مي فرمايد: «اگر تعداد آنان به هزار مي رسيد، خداوند به شايستگي پرستيده مي شد».

آنان، «جوانمردان بامداد» لقب داده مي شدند، عابس در طليعه ي خاندان خود و از نامداران آنان بود، او همان كسي است كه نامه ي حضرت مسلم را به سوي حضرت حسين عليه السلام برد كه در آن نامه، از آن حضرت، مي خواست تا به سوي عراق بيايد. وي، از مكه تا كربلا، ملازم حضرت باقي ماند و از برجسته ترين يارانش، در دوستي و اخلاص به آن حضرت بود، پيش آمد تا از حضرتش اجازه ي نبرد بگيرد، با امام سخن گفت و دوستي عميقي كه در دل داشت براي حضرت بيان كرد و گفت:


«بر روي زمين، هيچ دور و نزديكي نمانده است كه از تو نزد من عزيزتر باشد، اگر مي توانستم كه سختي را از تو دور سازم با چيزي كه بر من از جانم عزيزتر باشد، انجام مي دادم، سلام بر تو! من گواهي مي دهم كه بر راه هدايت تو و هدايت پدرت مي باشم». [1] .

سپس، بر اردوگاه ابن سعد هجوم برد و از آنان خواست كه به جنگ وي بيايند، ولي كسي به او پاسخ نداد؛ زيرا همگي ترسيده بودند كه با او روبه رو شوند؛ چون آنان او را از شجاعت ترين مردم مي دانستند، بر يكديگر صدا مي زدند در حالي كه ترس، دلهايشان را پر كرده و هراس، رنگ از چهره هاشان گرفته بود، آنها مي گفتند: «اين، شير شيران است، اين فرزند ابوشبيب است، كسي از شما به سوي او خارج نشود...».

ابن سعد بر سپاهش فرياد زد: «او را با سنگ بزنيد».

آنان سنگ برداشته و او را از هر سوي با سنگ زدند. هنگامي كه آن قهرمان، ترس آنان و خودداريشان از روبه رو شدن با خود را ديد، زره و كلاهخود خود را انداخت و همچون شير بر آنها تاخته بيش از صد سوار را از روبه روي خود دور مي ساخت، آنان از هر طرف به سويش حمله ور شدند و او را بر زمين افكندند و سر مباركش را از تن جدا نمودند ميان خود به اختلاف پرداختند، هر كدام از آنان مدعي بود كه او را كشته است تا جايزه را به دست آورد، ولي ابن سعد، نپذيرفت كه يكي از آنان او را كشته باشد، بلكه جماعتي از ايشان، در قتل وي شركت نمودند [2] و اينسان بود كه زندگي اين قهرمان عظيم،


پايان يافت. او كه در دفاع از اسلام، تلاشي نيكو داشت و جهادي همچون جهاد پيامبران نمود.