«حبيب بن مظاهر» از نامدارترين ياران امام و كوشاترين آنان در دفاع از آن حضرت بود، وي براي امام، بازو و ياور بود، از كساني است كه خود را تزكيه كرده و با حكمت و راستي، تغذيه نموده بود. او از ياران حضرت امام اميرالمؤمنين، از شرطة الخميس [1] ، فردي داراي بصيرتي نافذ و ايماني محكم بوده است.

مورخان مي گويند: وي در روز عاشورا از شادمانترين و پر غبطه ترين ياران امام براي رسيدن به شهادت در پيشگاه ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله بود و با اشتياق به شهادت، به نبرد پرداخت در حالي كه اين گونه رجز مي خواند:



انا حبيب و ابي مظهر

فارس هيجاء و حرب تسعر



و انتم منا لعمري اكثر

و نحن او في منكم و اصبر



و نحن اعلا حجة و اظهر

حقاً و ابقي منكم و اعذر [2] .



«من حبيب هستم و پدرم مظاهر است، سوار روز جنگ در ميان شعله هاي نبرد».


«به جانم سوگند! شما بيشتريد ولي ما از شما با وفاتر و شكيباتر هستيم».

«حجت ما بالاتر و آشكارتر به حق است و از شما ماندني تر و پذيرفته تر».

وي، آنان را با شخصيّت ارجمندش و به صفات برجسته اي كه برخوردار بود آشنا نمود، زيرا وي قهرمان نبرد و سوار نامداري بود كه ترس و هراسي بر دلش راه نيافته بود و اعلام كرد كه با وجود تعداد فراوان سپاه ابن سعد، ياران امام با اندك بودنشان، به وفاداري و شكيبايي و بلندي حجت و آشكار بودن حق در ميان آنان، بر آنها برتري داشتند، پس با داشتن اين صفات، ايشان به جاودانگي شايسته تر و به ماندن، بايسته تر بوده اند.

حبيب، نبردي بسيار سخت نمود و با وجود پيري اش به گفته بعضي مورخان 62 نفر از آنان را كشت. ناپاك پليد، «بديل بن صريم» بر او حمله كرد و با شمشير، ضربه اي بر او زد و فرومايه ي ديگري از تميم با نيزه ي خود بر او كوبيد، او بر زمين افتاد و تلاش كرد كه جهاد را از پي گيرد ولي حصين بن نمير به سوي او شتافت و با شمشير، ضربه اي بر سر مباركش زد، او بر زمين افتاد و آن تميمي، از اسب فرود آمد و سر از تنش جدا كرد و آن روح پاك، خشنود و خرسند به سوي پروردگارش عروج نمود. كشته شدن حبيب، حضرت حسين عليه السلام را بسيار اندوهگين ساخت، آن حضرت در كنار آن بدن با عظمت، ايستاد و در حالي كه آه مي كشيد و در غم فرورفته بود، فرمود: «خود و ياران حمايت كننده ام را نزد خداوند منظور مي دارم». [3] .