پليد ناپاك «شمر بن ذي الجوشن» بر خيمه ي امام كه دربرگيرنده ي بانوان بزرگوار خاندان نبوت و آزاد زنان وحي بود، حمله برد و فرياد كشيد: «براي من آتش بياوريد تا آن را بر اهلش به آتش كشم».

اين فرد مسخ شده، در پليدي و فرومايگي پيش رفته بود و مسلّم است كه در ميان جنايتكاران جنگي و منحرفان سرزمينها، كسي همانند اين مجرم در پليدي و فرومايگي سرشت و حقارت طبع، وجود نداشته است.

هراس بر دلهاي دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله چيره شد و لرزه بر اندامهايشان افتاد و با پريشاني از چادرها بيرون آمده صداي گريه آنان بلند شد در حالي كه بچه ها و كودكان پشت سر آنان گريه و زاري مي كردند، منظره ي آنان جانها را به آتش اندوه مي سوزاند كه امام حسين عليه السلام از اين امر متألم شد و بر آن پليد ناپاك فرياد زد: «آيا تو خانه ام را بر خانواده ام به آتش مي كشي؟ خداوند تو را به آتش بسوزاند». [1] .

آن پليد از تصميم خود بازنگشت و همچنان به سربازانش دستور مي داد شعله ي آتشي به او بدهند تا چادرهاي اهل بيت را بسوزاند.