ابن سعد، متوجه شد كه منفرد بودن جبهه در جنگ، زيانهاي سنگيني بر لشكرش وارد مي سازد و مدت جنگ و استمرار آن را موجب مي شود، پس بر آن شد تا جبهه ي ديگري را بگشايد كه از بين بردن باقيمانده ي ياران امام را آسان سازد، پس دستور داد خيمه ها و چادرهاي امام را كه در سمت راست و چپ يارانش بود، از جاي بركنند تا آنان به دفاع از آنها مشغول شوند و جبهه ي آنان تضعيف گردد.

لشكريان ابن سعد، دست به حمله زدند و كندن خيمه ها را آغاز نمودند ولي بعضي از ياران امام در كمين آنها بودند و شروع به كشتن آنان و پي زدن اسبانشان كردند در نتيجه اين نقشه با شكست سختي مواجه شد و هيچگونه موفقيتي به دست نياورد. ابن سعد، بار ديگر دستور داد چادرها را به آتش كشند تا سواران بر آنها حمله برند. ياران امام كوشيدند تا آنان را از اين كار بازدارند


ولي امام آنان را از اين امر بازداشت و فرمود: بگذاريد تا آنها را آتش بزنند؛ زيرا اگر آنها را آتش بزنند، نخواهند توانست از روي آنها بگذرند و به سوي شما بيايند. نتيجه همان شد كه آن حضرت فرمود؛ زيرا آتش ميان آنان و ياران امام حايل شد و جبهه ي جنگ همچنان به صورت يك جبهه باقي ماند. [1] .