«عمرو بن قرظه انصاري» كه يكي از نامداران و آزادگان انصار بود، به ميدان جهاد و شرف شتافت و با دليري، نبرد فداكاري و ايمان را آغاز نمود و سرهاي نابكاران را درو كرد و مرگ و نيستي را بر دشمنان فرود آورد، در حالي كه رجز مي خواند:



قد علمت كتيبة الانصار

اني سأحمي حوزة الذمار



ضرب غلام غير نكس شار

دون حسين مهجتي و دار




«گروه انصار دانستند كه من حوزه ي تعهد و شرف را حمايت خواهم كرد».

«با ضربه هاي جواني كه سر افكنده نيست، در دفاع از حسين، جان و خانه ام را فدا مي كنم».

با اين رجزخواني، اعلام كرد كه وي از حاميان تعهد و شرف مي باشد.

ياران امام، همگي به اين نشانه، موصوف بودند، زيرا آنان برگزيده ي مسلمين در حمايت از شرف و محافظت بر عهد و پيمان مي باشند، همچنين به آنان اعلام كرد كه ضربات دردناكي بر آنان وارد خواهد ساخت و با دليري و شجاعت با آنان به جنگ خواهد پرداخت تا از سرورش حضرت حسين عليه السلام دفاع كند و با جان و وجودش، فداي او گردد.

وي، با نيّتي صادق و عزمي استوار به جنگ پرداخت تا اينكه به شهادت رسيد و جانش به ملأ اعلي پيوست. او برادري از گمراهان همراه ابن سعد داشت كه وقتي برادر خود را كشته ديد، به اردوگاه امام نزديك شد و فرياد كشيد: «اي حسين! اي دروغگو فرزند دروغگو! برادرم را گمراه نمودي تا اينكه او را كشتي».

امام به وي پاسخ داد: «خداوند، برادرت را گمراه نساخت، بلكه او را هدايت نمود و تو را گمراه كرد». [1] .

خداوند، عمرو را هدايت كرد و قلبش را به ايمان آباد ساخت، او جهاد كرد تا اينكه در دفاع از مقدس ترين مسأله در اسلام شهيد گشت، اما برادرش، خداوند او را گمراه ساخت و قلبش را منحرف نمود، پس در خطرناكترين جنايتي كه اشقيا مرتكب مي شوند، شركت نمود.