«عبداللَّه بن حوزه» فرومايه به سوي اردوگاه امام شتافت و فرياد زد: «اي حسين!تو را مژده ي آتش باد!!».

امام، سخنش را به وي بازگرداند: «من به سوي پروردگاري مهربان و شفيعي اطاعت شده مي روم». سپس درباره ي او پرسيد، به آن حضرت گفته شد كه او «ابن حوزه» است.امام، دو دست خود را به دعا برداشت و فرمود: «خداوند او را در حوزه آتش قرار دهد».

ناگهان، اسب وي رم كرد و او را در نهري افكند كه پايش در ركاب آويزان شد و او برزمين افتاد، در حالي كه اسب او را مي كشيد و سرش را به سنگها و باقيمانده ي تنه ي درختان مي كوبيد تا به هلاكت رسيد [1] و گفته شده كه اسب، او را در آتش برافروخته در خندق افكند و در آن سوخت. هنگامي كه امام سرعت استجابت دعايش را ديد، صداي خود را بلند كرد فرمود: «خداوندا! ما اهل بيت پيامبرت و ذرّيه ي او هستيم، پس شكسته بدار هر كس را كه به ما ستم نموده و حق ما را غصب كرده است كه تو شنواي نزديك هستي» [2] .

(مسروق بن وائل حضرمي) وقتي اين صحنه را ديد، در حاليكه با خودش از كشتن امام و جايزه گرفتن از فرزند مرجانه مي انديشيد. بر آنچه انديشيده بود، پشيمان گشت و دانست كه اهل بيت را نزد خداوند حرمت و جايگاهي است، پس، ميدان جنگ را رها كرد و از ترس غضب خداوند، پاي به فرار نهاد [3] .