امام، برترين و دقيق ترين برنامه ريزي نظامي در آن روزگار را طرح ريزي نمود و جبهه ي خود را به صورت برجسته و شگفت انگيز، منظم ساخت و اردوگاه خود را در محافظت شديدي قرار داد. آن حضرت در تاريكي شب، به همراه «نافع بن هلال» خارج شد و به ناهمواريهاي اطراف نظر انداخت و آنها را به دقت بررسي كرد تا مبادا در هنگام جنگ، كمينگاهي براي دشمنان گردند، آنگاه به يارانش دستور داد تا اين اقدامات را انجام دهند:

اول: چادرها، و از آن جمله خيمه هاي هاشميان و ياران را به يكديگر نزديك سازند، به نظر ما آنها در چندين رديف از هر طرف بودند نه يك رديف تنها و علت اين اقدام اين بود كه راهي براي نفوذ دشمن و گذشتن از ميان آنها وجود نداشته باشد [1] .


دوّم: كندن خندقي در پشت چادرها كه در اطراف خيمه هاي خويشان و خانواده ي آن حضرت بود و پر كردن آن باهيزم تا هنگام جنگ، آتش زده شود [2] ، علت اين دستور به جهات زير بوده است:

الف- براي اينكه خانواده هايشان در هنگام عمليات جنگي از دشمن در امان باشند؛ زيرا دشمن نمي تواند از آتش بگذرد و بر آنها بتازد.

ب- روبه رو شدن با دشمن از يك سمت و متعدد نبودن جبهه هاي جنگي، با توجه به اندك بودن ياران امام، اگر اين چاره جويي نبود، دشمن از چهار طرف آنها را محاصره مي كرد و در مدت اندكي آنان را نابود مي ساخت و جنگ يك روز كامل به طول نمي انجاميد.

اينها بعضي از نقشه هايي است كه امام آنها را به كار برد كه بر آگاهي كامل آن حضرت به برنامه ريزيهاي نظامي و آشنايي ايشان با مسايل دقيق آنها دلالت دارد.