«زهير بن قين» در همان خطي حركت كرد كه برادرانش اعلام نموده بودند، وي گفت:«به خدا! دوست داشتم كشته شوم و باز زنده گردم و سپس كشته گردم و هزار بار اين چنين باشم و اينكه خداي عزوجل به وسيله ي آن كشته شدن را از جان تو و از جان اين جوانان از اهل تو دور كند...».

اين قهرمانان، به جايگاهي از بلند همتي رسيدند كه هيچ انساني بدان جايگاه نرسيد، آنان درسهاي افتخارآميزي در فداكاري در راه حق داده اند.

ديگر ياران امام نيز مرگ در راه آن حضرت و جانبازي در فداكاري به خاطر حضرتش را خوش آمد گفتند، امام آنان را جزاي خير گفت [1] و براي همه ي آنان تأكيد نمود كه به شهادت خواهند رسيد، آنان يكصدا فرياد برآوردند: «خداي را شكر كه ما را به ياري تو كرامت بخشيد و به كشته شدن همراه تو مشرّف


ساخت، آيا خرسند نباشيم از اينكه همراه تو در جايگاهت باشيم اي فرزند رسول خدا؟!»

امام آنان را آزمود و آنان را گزيده ترين مردان، در راستي و وفاداري يافت، جانهايشان به نور ايمان درخشيده و از همه ي مشغوليات زندگي، آزاد گشته و يقين نموده اند كه به سوي فردوس برين مي روند. بنا به گفته مورخان، تشنه ي شهادت بودند تا به نعمتهاي آخرت رستگار شوند.