«سعيد بن عبداللَّه حنفي» به سخن آمد و وفاداري راستين خود را نسبت به امام اعلام نمود و گفت: «به خدا تو را رها نمي كنيم تا اينكه خداوند بداند كه ما در وجود تو حرمت رسول او را حفظ كرده ايم... به خدا! اگر مي دانستم كشته شوم


و زنده كردم و سپس سوزانده گردم و خاكسترم را بر باد دهند و اين كار، هفتاد بار در مورد من تكرار شود، از تو جدا نمي شدم تا اينكه در حمايت از تو جان دهم و چگونه اين كار را نكنم در حالي كه يك بار كشته شدن است و آنگاه كرامتي كه هرگز پاياني براي آن نباشد».

در فرهنگ وفاداري، والاتر و صادق تر از اين وفاداري نيست كه او آرزو مي كند هفتاد بار كشته شود تا فداي امام گردد و حرمت رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را حفظ كند و چگونه مرگ در راه او را خوش نداشته باشد در حالي كه يك بار بيشتر نباشد و سپس كرامتي خواهد بود كه آن را پاياني نيست.