گروه ديگري از افراد سپاه بودند كه مجبور به جنگ با امام شده و نظام حاكم، آنان را به ورود در اين نبرد، مجبور ساخته بود، در حالي كه عواطف و احساسات آنان همراه امام بود، جز اينكه ترس و سستي نفس، آنان را از ياري كردن آن حضرت باز داشته بود. اينان، در جنگ شركت نكردند بلكه به درگاه


خداوند دعا مي كردند كه نصرتش را بر فرزند دخت پيامبرش نازل فرمايد كه يكي از آنان برايشان انتقاد كرد و به آنها گفت: چرا به جاي دعا كردن به ياريش نمي شتابيد و از او دفاع نمي كنيد؟ [1] بدون شك، آنان گناه عظيمي مرتكب شده و با جنگجويان در جنايتشان شريك بوده اند، زيرا براي رها ساختن امام و حمايت وي در برابر تجاوزكاران، اقدامي ننمودند.