نشانه ي آشكار در آن سپاه، فقدان اراده و اختيار بود؛ زيرا بيشتر آنان- بنا به گفته ي مورخان- دلهايشان با امام و شمشيرهايشان بر عليه آن حضرت بود! آنان به جنگ با كسي شتافته بودند كه به حقانيّت وي عقيده داشتند و مي دانستند تنها او بود كه اهداف و خواسته هايشان را محقق مي ساخت و اگر ذرّه اي شعور و احساس مي داشتند، جان و دلشان را فداي او مي نمودند و پس از آنكه با خداوند عهد بسته بودند كه او را ياري و از او حمايت كنند، به وي خيانت نمي نمودند.