تشنگي، اهل بيت را آزرد و كودكان و زنان به فرياد آمدند و امام عليه السلام برخاست و تيشه اي برداشت و در اطراف چادر زنان، زمين را كند كه چشمه ي آب گوارايي جاري شد و آنان از آن نوشيدند ولي اندكي بيش دوام نياورد و آب آن تمام شد. جاسوسان، اين مطلب را به ابن زياد گزارش دادند و او سخت به خشم آمد و نامه اي براي ابن سعد فرستاد كه در آن آمده بود:

«به من گزارش شده است كه حسين چاههايي را حفر مي كند و آب به دست مي آورد و خود و يارانش مي نوشند، پس بنگر هرگاه نامه ام به تو رسيد، آنان را تا مي تواني از كندن چاهها منع كن و به شدت بر آنها سختگيري نما...».

ابن سعد، نظارت شديدي بر حفر چاه اعمال كرد و نيز تعداد بيشتري از نگهبانان و سربازان را در كنار رود فرات قرار داد تا مبادا كسي از آنان به رودخانه برسد و از آن، آب بنوشد [1] .