امام، هنوز مسافت زيادي از مكّه نگذشته بود كه در «تنعيم» [1] كارواني بر


او گذشت. اين كاروان، حامل جامه هايي سرخ رنگ و لباسهاي فراواني بود كه والي يمن «بجير بن يسار» آنها را براي يزيد ستمگر فرستاده بود، امام، دستور داد تا آنها را مصادره كنند و به شترداران فرمود، هر كدام از شما دوست داشته باشد كه با ما به عراق برود، كرايه اش را كامل مي دهيم و به خوبي با وي همراهي خواهيم كرد و هر كس بخواهد برگردد، كرايه مقدار راهي را كه پيموده است به وي خواهيم داد. بعضي از آنان پس از دريافت كرايه، از آن حضرت جدا شدند و آنان كه دوست داشتند، همراه آن حضرت رفتند [2] .

امام، اين اموال را، از اينكه براي سفره هاي شراب و كمك به ظلم و بدرفتاري با مردم، مصرف شوند نجات داد، پيش از آن نيز امام، همين اقدام را در زمان معاويه انجام داده بود كه مرحوم «آيت اللَّه سيد مهدي آل بحرالعلوم» به عدم صحت اين خبر، معتقد است؛ زيرا مقام امام بالاتر و بلندتر از آن است كه به چنين كارهايي دست بزند [3] ، ولي اعتقاد ما بر آن است كه اين عمل، به طور كلي مانعي ندارد؛ زيرا امام، حكومت موجود زمان معاويه و يزيد را غير شرعي مي دانست و مي ديد كه اموال مسلمين در راه فساد اخلاق و گسترش تبهكاري و بي بند و باري مصرف مي شود و ضروري بود كه آنها را نجات دهد تا بر فقرا و نيازمندان مصرف شود، در اين راه چه مانع شرعي يا اجتماعي وجود دارد؟