در ميان بني اميه كسي همچون «وليد بن عتبه»، از نظر اصالت نظر و عمق انديشه وجود نداشت؛ او هنگام اطلاع يافتن از حركت امام از حجاز و حركت به سوي كوفه،پريشان گشت، زيرا وي از غرور يزيد و ستمگري ابن زياد آگاه بود،


لذا نامه اي به ابن زياد نوشت و او را از اينكه آسيبي به امام برساند، بر حذر داشت؛ چون اين كار زيان بزرگي به بني اميه مي رساند. متن نامه وي چنين است:

«از وليد بن عتبة بن عبيداللَّه بن زياد، اما بعد: حسين بن علي به سوي عراق حركت كرده است، او فرزند فاطمه است و فاطمه دختر رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله پس اي ابن زياد! حذر كن از اينكه فرستاده اي به سوي وي بفرستي و ناخواسته از سوي خاص و عام برخودت راه (سرزنش) بگشايي، والسلام...».

ابن زياد، اعتنايي به وي نكرد، بلكه به گمراهي و ستمش ادامه داد و به اجراي فرماني كه حكومت دمشق به وي داده بود، پرداخت [1] .