موضعگيري امويان در قبال تحرك امام و سفر آن حضرت از حجاز به سوي عراق، مضطرب بوده است؛ زيرا گروهي از آنان عافيت طلب بودند و از عاقبت كارها مي ترسيدند و بيم داشتند كه مبادا ابن زياد به امام آسيبي برساند و اين كار، سبب زوال سلطتنشان گردد و گروهي بر سلطنت اموي بيمناك بودند و از اينكه سلطتشان از دست برود، حذر مي كردند و معتقد بودند كه بايد با امام به شدت برخورد كنند و با او مقابله نمايند تا حكومت و قدرتشان سالم بماند. نماينده ي گروه اول، «وليد بن عتبه» بود و گروه دوّم را «عمرو بن سعيد اشدق» رهبري مي كرد، هر كدام از آنان نامه اي به ابن زياد نوشتند كه نمايانگر نظريه ي آنان بوده است: