امام، مسافت زيادي از مكّه دور نشده بود كه دسته اي از مأموران به فرماندهي «يحيي بن سعيد» آن حضرت را تعقيب نمودند تا او را از سفر به عراق باز دارند كه ميان آنان برخوردهايي صورت گرفت و مأموران از مقاومت، عاجز ماندند [1] اين اقدام به نظر ما صوري بوده است؛ زيرا امام در روز روشن بدون هيچگونه مقاومت قابل ذكري، خارج گرديد... و هدف از اعزام اين دسته ي نظامي، دور كردن امام از مكّه و محاصره ي وي در صحرا بود تا نابود كردن وي به آساني صورت گيرد.

اين مطلب را «دكتر عبدالمنعم ماجد» مورد تأكيد قرار مي دهد و مي گويد:


«براي ما آشكار مي شود كه عامل يزيد در حجاز، براي ممانعت از خارج شدن حسين از مكّه به سوي كوفه، اقدامي جدي به عمل نياورد چون بسياري از شيعيان آن حضرت در استخدام وي بودند، بلكه شايد وي به اين فكر افتاد كه نابود ساختن حضرت در صحرا به دور از يارانش آسان باشد، به طوري كه بني هاشم، بعداً يزيد را متهم ساختند به اينكه وي افرادي را نزد حضرت فرستاده بود تا خارج شود» [2] .