پيش از آنكه امام از مكه حركت كند، به سوي مسجدالحرام رفت و با طواف و نماز،به آن اداي احترام كرد و اين آخرين وداع آن حضرت بود. امام، فريضه ي نماز ظهر را در مسجد به جاي آورد و سپس مسجد را وداع گفت و خارج شد [1] امام كعبه را وداع گفت، در حالي كه روح آنرا در بدن داشت و مشعل آنرا با دو دست خويش، حمل مي كرد در حالي كه فرشتگان همراهيش مي كردند و تبريك مي گفتند و بر گردش طواف مي كردند، گويي كه بر او بيمناك بودند زيرا وي باقيمانده ي ميراث آسمان بر زمين بود [2] .

امام، از مكه حركت كرد در حالي كه از نوه ي ابوسفيان بيمناك بود، همان گونه كه جدّش حضرت رسول صلي اللَّه عليه و آله از ترس مشركان به رهبري ابوسفيان، از مكه خارج شده بود. همراه امام، هشتاد و دو مرد از اهل بيت و خاصان و غلامانش بودند [3] همچنانكه بانوان از مخدرات رسالت و زنان بزرگوار خاندان نبوّت را همراه خويش برد. امام در حالي خارج شد كه آزادي كامل امّت اسلامي را با خود داشت و مي خواست در سرزمين امّت اسلام، حكومت قرآن و عدالت آسمان را برقرار سازد و مكر تجاوزكاران را از آن دور نمايد.

خروج آن حضرت- بنا به آنچه مورخان مي گويند- در روز هشتم


ذيحجه، سال شصت هجري بوده است [4] ، در حالي كه اندوه بر مردم مكه سايه افكنده بود، كسي نماند كه از خروج وي غمگين نشده باشد... [5] .

كاروان از مكه جدا شد، امام در هيچ منزلي فرود نمي آمد مگر اينكه با اهل بيتش از كشته شدن يحيي بن زكريا سخن مي گفت [6] و بدين ترتيب، كشته شدن خود را آنگونه كه بر حضرت يحيي گذشت، خبر مي داد.