هنگامي كه امام بر ترك مكه تصميم گرفت، براي «عمره ي مفرده» احرام بست و طواف خانه ي خدا و سعي و تقصير نمود و طواف نساء را به جاي آورد و از عمره ي خويش مُحل گشت. شيخ مفيد نوشته است كه امام حسين هنگامي كه قصد حركت به سوي عراق نمود، طواف خانه ي كعبه و سعي صفا و مروه را به جاي آورد


و احرام خود را گشود و آنرا عمره قرار داد؛ زيرا نمي توانست حج خود را به پايان برساند از ترس اينكه مبادا در مكه دستگير و به نزد يزيد، فرستاده شود [1] اين مطلب خالي از تأمل نيست؛ زيرا كسي كه از حج بازداشته مي شود، بنابر آنچه فقها گفته اند، گشودن احرامش به قرباني كردن است،نه اينكه حج را به عمره بازگرداند كه اين امر، موجب بيرون آمدن از احرام حج نمي شود. آنچه بيان كرديم را دو روايت تأييد مي كند كه آنها را شيخ حرّ عاملي در وسائل الشيعه، كتاب حج، باب «جايز بودن عمره مفرده در ماههاي حج [2] و رفتن به هر جا كه مي خواهد» آورده است. آن دو روايت عبارتند از:

الف «ابراهيم بن عمر يماني» از امام صادق عليه السلام روايت كرده كه از آن حضرت، در مورد شخصي كه در ماههاي حج براي عمره خارج شود و سپس به سوي وطنش برگردد سؤال شد، فرمود: اشكالي ندارد، حتي اگر در آن سال به حج برود و حج افراد به جاي بياورد- كه نيازي به قرباني ندارد- همانا حسين بن علي عليه السلام روز ترويه به سوي عراق حركت كرد در حالي كه عمره مفرده به جاي آورده بود.

ب- «معاوية بن عمار» مي گويد: به امام صادق گفتم: فرق عمره تمتع و عمره مفرده در چيست؟ فرمود: عمره تمتع به حج مربوط و متصل است اما عمره مفرده كه انجام شد، مي توان هر جا رفت، همانا حضرت حسين عليه السلام در ذيحجه، عمره مفرده به جاي آورد سپس روز ترويه در حالي كه مردم به مني مي رفتند او به عراق رفت، به جاي آوردن عمره مفرده در ذيحجه براي كسي


كه قصد حج نداشته باشد، اشكالي ندارد [3] اين روايت، بر آنچه بيان كرديم، صراحت دارد [4] .