امام ترسيد بيت اللَّه الحرام- كه هر كس بدان وارد شود، ايمن مي گردد- مورد هتك حرمت واقع شود، زيرا بني اميه، حرمتي براي آن نمي شناختند و يزيد به عمرو بن سعيد اشدق دستور داده بود با امام به جنگ پردازد و اگر از اين كار عاجز است، او را ترور كند و اشدق با سربازان زيادي به مكه وارد شد و هنگامي كه امام، مطلع شد، از آن، خارج گرديد [1] و در بيت الحرام پناه نگرفت تا قداست آنرا محافظت نمايد.

آن حضرت عليه السلام مي فرمايد: «اگر يك وجب خارج از آن (يعني مكه) كشته


شوم، برايم دوست داشتني تر است».

حضرتش عليه السلام به فرزند زبير مي گويد: «اگر فلان جا كشته شوم، براي من دوست داشتني تر از آن است كه حرمت آنجا (يعني مكه) شكسته شود» [2] ، گذشت ايام روشن ساخت كه امويان، اين بيت عظيم را مقدس نمي شمارند؛ زيرا به هنگام جنگ با پسر زبير، با منجنيق آنرا سنگباران نمودند و در آن آتش افروختند، همان گونه كه پيش از آن، حرمت مدينه را شكسته بودند...

امام به شدت پرهيز مي كرد كه مبادا حرمت بيت اللَّه شكسته شود، لذا از آنجا سفر كرد تا خونش در آن ريخته نشود.